مگو ز سختی این ره، چو دوست از قاسم انوار غزل 154

1 مگو ز سختی این ره، چو دوست همراهست مجوی حیله درین ره، که یار آگاهست

2 اگر تو جان و دلت را بیاد حق داری همیشه جان و دلت در پناه اللهست

3 بگویمت سخنی، خوش بگوش جان بشنو: مگو ز «لا و نسلم » که مانع راهست

4 اگر تو مرد یقینی ز عاشقان مگریز بیا بصحبت شیران، چه جای روباهست؟

5 بکوی یار نظر کن، که تا عیان بینی هزار سوخته افتاده بر گذرگاهست

6 بحال خسته دلان کی نظر کنی؟ ای دوست ترا که زلف پریشان و روی چون ماهست

7 شراب پخته بخامان دل فسرده دهید که قاسمی بهمه حال مست آن شاهست