1 مرا هست اکثر غزل هفت بیت چو گفتار سلمان نرفته زیاد
2 که حافظ همی خواندش در عراق بلند و روان همچو سبع شداد
3 به بنیاد هر هفت چون آسمان کزین جنس بیتی ندارد عماد
1 کعبه کویش مراد است این دل آواره را با مراد دل رسان بارب من بیچاره را
2 دل دران کو رفت و شد آواره من هم می روم تا ازان آواره تر سازم دل آواره را
1 چو زلف تو بود از تکبر دوتا به بادی بیفتاد مسکین ز پا
2 گشودن ز زلفت گره مشکل است درین شیوه مو می شکافد صبا
1 دوش از در میخانه بدیدیم حرم را می نوش و ببین قسمت میدان کرم را
2 فرمان خرد بر دل هشیار نویسند حکمی نبود بر سر دیوان قلم را