شاید که دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 276

1 ای دل ترا گر آرزوی بیغمی کند آن کن تو نیز موسم گل کاد می کند

2 دانی که آدمی چه کند وقت نو بهار؟ می خوارگی و عاشقی و خرّمی کند

1 گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست گفتا که زرت چاره اراینت آزست

2 گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود گفتا که برو ، اوام را در بازست

1 یار با ما وفا نخواهد کرد با خودم آشنا نخواهد کرد

2 نکند رای من وگر کند او بخت من خودرها نخواهد کرد