شاید که به درگاه تو عمری بنشینم از عراقی غزل 182

1 شاید که به درگاه تو عمری بنشینم در آرزوی روی تو، وانگاه ببینم

2 دریاب که از عمر دمی بیش نمانده است بشتاب، که اندر نفس باز پسینم

3 فریاد! که از هجر تو جانم به لب آمد هیهات! که دور از تو همه ساله چنینم

4 دارم هوس آنکه ببینم رخ خوبت پس جان بدهم، نیست تمنی به جز اینم

5 آن رفت، دریغا! که مرا دین و دلی بود از دولت عشق تو نه دل ماند و نه دینم

6 از بهر عراقی، به درت آمده‌ام باز فرمای جوابی، بروم یا بنشینم؟