می عشق است که عالم همه میخانهٔ از حزین لاهیجی غزل 267

1 می عشق است که عالم همه میخانهٔ اوست خرد پیر، خراباتی دیوانهٔ اوست

2 همه جا جلوه گه لیلی صحرایی ماست هر کجا چشم غزالیست سیه خانهٔ اوست

3 یارب آن لعل شکرخا همه جا نوشش باد خون ما بی گنهانی که به پیمانهٔ اوست

4 حیرت افزا صنمی،کز دل ما برده قرار کعبه هم سنگ نشان ره بتخانهٔ اوست

5 از من بی سر و پا، چشم مدارید شکیب دل خراب نگه نرگس مستانهٔ اوست

6 این چه نوریست که از طور تجلَیست بلند؟ شمع جانهای مقدَس، همه پروانهٔ اوست

7 جز حدیث سر زلفش نکند یاد، حزین شب نشینان همه را گوش بر افسانهٔ اوست