بیار می که غمم باز در هجوم از سلیم تهرانی غزل 130

1 بیار می که غمم باز در هجوم گرفت دل شکسته ام از عادت و رسوم گرفت

2 به نامه هرچه رقم می کنم پریشان است حساب کار مرا عقل ازین رقوم گرفت

3 هما ز بیم نیارد برو گذار کند به خویش مقدم جغدی کسی که شوم گرفت

4 ملایمت دل بی تاب را چه سود دهد نشاید آینه ی آب را به موم گرفت

5 سلیم داشت سر عشق و از هوس غافل نهاد دام به راه هما و بوم گرفت