مسعود که یافت عز و جاه از از رهی معیری رباعی 170

1 ما نقد عافیت به می ناب داده‌ایم خار و خس وجود به سیلاب داده‌ایم

2 رخسار یار گونه آتش از آن گرفت کاین لاله را ز خون جگر آب داده‌ایم

1 زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم چو غنچه تنگدل از رنگ و بوی خویشتنم

2 به عیب من چه گشاید زبان طعنه حسود که با هزار زبان عیب‌جوی خویشتنم

1 تابد فروغ مهر و مه از قطره‌های اشک باران صبحگاه ندارد صفای اشک

2 گوهر به تابناکی و پاکی چو اشک نیست روشندلی کجاست که داند بهای اشک ؟