1 مستان عشق خانه در آتش گرفته اند دائم قدح ز خوی تو آتش گرفته اند

2 این هم عنایتی است که غم های روزگار دنبال بی کسان مشوش گرفته اند

3 چون خم به ته، ز چاه بلا، دُرد سرکشند آنان که خو به بادهٔ بی غش گرفته اند

4 اینک ره گریز، چه سود از گریختن سر تاسر زمانه در آتش گرفته اند

5 عرفی مرید خلوتیان پیاده شو کاین قوم جلوه ز ابرش گرفته اند