مسعود جهاندار چو از منوچهری دامغانی رباعی 6

1 شبی گیسو فروهشته به دامن پلاسین معجر و قیرینه گرزن

2 بکردار زنی زنگی که هرشب بزاید کودکی بلغاری آن زن

1 خیز بترویا! تا مجلس زی سبزه بریم که جهان تازه شد و ما ز جهان تازه‌تریم

2 بر بنفشه بنشینیم و پریشیم خطت تا به دو دست و به دو پای بنفشه سپریم