مشّاطه چو حسن دوست از جهان ملک خاتون رباعی 142

1 مرا دایم خیالت در ضمیر است مرا از روی خوبت ناگزیر است

2 نیامد جز خیالت در دو چشمم از آن رو کاو به غایت بی نظیر است

1 در سینه ی من مهر تو ای ماه تمامست دل را لب جان پرور تو غایت کامست

2 بی نرگس مست تو مرا کار خرابست بی زلف چو شام تو مرا روز چو شامست

1 آن ماه اگر فرو کشد از روی خود نقاب از شرم روش خون چکد از روی آفتاب

2 بیدار بخت تست ولیکن به چشم ما ای دوست از چه روی ببستست راه خواب