منگر به زمین که خاک و آبت از مهستی گنجوی رباعی 80

1 تا ظن نبری کز پی جان می‌گریم زین سان که پیداو نهان می‌گریم

2 از آب لطیف‌تر نمودی خود را در چشم مت آمدی از آن می‌گریم

1 چندان که نخواهی غم و رنجوری هست در دوستیت آفت مهجوری هست

2 هنگام وداع‌ست چه می‌فرمائی یک ساعته دیدار تو دستوری هست

1 نه مرد سجاده‌ایم و نه مرد کَلیم ما مرد می‌ایم در خرابات مقیم

2 قاضی نخورد می که از آن دارد بیم دُردی خرابات به از مال یتیم