مانا دمید بوی گلستان صبح گاه از عراقی غزل 233

1 مانا دمید بوی گلستان صبح گاه کاواز داد مرغ خوش‌الحان صبحگاه

2 خوش نغمه‌ای است نغمهٔ مرغان صبح دم خوش نعره‌ای است نعرهٔ مستان صبحگاه

3 وقتی خوش است و مرغ دل ار نغمه‌ای زند زیبد، که باز شد در بستان صبحگاه

4 از صد نسیم گلشن فردوس خوشتر است بادی که می‌وزد ز گلستان صبحگاه

5 در خلد هرچه نسیه تو را وعده داده‌اند نقد است این دم آنهمه بر خوان صبحگاه

6 خوش مجلسی است: درد ندیم و دریغ یار غم میزبان و ما همه مهمان صبحگاه

7 جانا، بخور ساز درین بزم، تا مگر خوشبو نشد نسیم گلستان صبحگاه

8 تا ز آتش فراق دل عاشقی نسوخت خوشبو کند بخور تو ایوان صبحگاه

9 خواهی چو صبح سر ز گریبان برآوری کوته مکن دو دست ز دامان صبحگاه

10 باشد که قلب ناسرهٔ تو سره شود می‌سنج نقد خویش به میزان صبحگاه

11 دامان صبح گیر، مگر سر برآورد صبح امید تو ز گریبان صبحگاه

12 چون دانه‌ای، دل تو که چون جوز غم شده است انداز پیش مرغ خوش الحان صبحگاه

13 شب خفته ماند بخت عراقی، از آن سبب محروم شد ز روح فراوان صبحگاه