ساخت هر کس از توکل تکیه از جویای تبریزی غزل 117

1 ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را از خس و خار خطر پرداخت راه خویش را

2 همچو داغ لاله ام در دل گره گردیده است بسکه می دارم نهان در سینه آه خویش را

3 در قطار بی گناهانت شمردن می توان گر توانی در شمار آری گناه خویش را

4 بود در گهواره ام دل مرغ دست آموز عشق در کنار برق پروردم گیاه خویش را

5 گرنه لطفت هر سحر از خاک برمیگیردش مهر چون بر چرخ اندازد کلاه خویش را

6 فیض بینش یافت جویا دیدهٔ داغ دلم بسکه دزدیدم ز شرم او نگاه خویش را