1 عقل را سودای گیسوی تو مجنون می‌کند فکر آن زنجیر پر سودا عجب چون می‌کند

2 هست ابروی تو آن حرفی که نامش را اله در کلام کبریا قبل از «قلم» «نون» می‌کند

3 صورت روی تو بر هر دل که می‌آید فرو نقش هر اندیشه را زان خانه بیرون می‌کند

4 آن که می‌خواند به لؤلؤ نظم دندان ترا بی‌ادب، کم‌حرمتی با دُرّ مکنون می‌کند

5 در ازل با عشق رویت جان ما بود آشنا عشقبازی جان من با تو نه اکنون می‌کند

6 عشق ما زان لایزال آمد که عیش مست عشق نیست آن عشقی که مست خمر و افیون می‌کند

7 چشم بهبودی چه داری زان طبیب ای دل که او چاره بیماری سودا به معجون می‌کند

8 هرکه را نامش به درویشی برآمد بر درت کی نظر در ملک جم یا گنج قارون می‌کند

9 ز آتش مهرت وجودم گرچه می‌کاهد چو شمع جانم آن سوزی که دارد در دل افزون می‌کند

10 خرقه خلوت‌نشینان چون سیاه و ازرق است ای خوشا آن کو به می رخساره گلگون می‌کند

11 بر نسیمی سایه زلف تو تا افتاده است سلطنت در تحت آن ظل همایون می‌کند