مرا محبّتِ تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 490

1 مرا محبّتِ تو در میانِ جان باشد نه هم چو مدّعیان بر سرِ زبان باشد

2 گر اتّصال نباشد به جسم چتوان کرد خلاصۀ دل و جان با تو در میان باشد

3 تمام عشقِ تو باری مرا ز من بستد محبّتِ ازلی را همین نشان باشد

4 تویی نهانِ من و آشکارِ من چه غم است گر آشکار شود راز اگر نهان باشد

5 نظر چه گونه ز روی تو برتوانم داشت گرم به هر مژه در دیده سد سنان باشد

6 نفس چه گونه زند با کسی دگر هرگز کسی که هم نفسش چون تو مهربان باشد

7 نسیمِ پیرهنِ یوسف ار چه در معجز میانِ خلق چو افسانه داستان باشد

8 ولی خواصِ عرق چینِ نازکِ تو نداشت که نکهتش مددِ عمرِ جاودان باشد

9 گر التفات کنی یک نظر تمام بود خجسته بختِ کسی کش قبولِ آن باشد

10 زهی سعادت و دولت اگر نزاری را محّلِ بندگیِ حضرتی چنان باشد

11 ز آبِ دیده کند بر درِ تو فرّاشی اگر چو خاک مجالش بر آستان باشد