جهان را محتسب، چندی به از جویای تبریزی غزل 926

1 جهان را محتسب، چندی به کام می پرستان کن!‏ ز می خمخانه ها را رشک کهسار بدخشان کن!‏

2 ز قید بوریا هم درد اگر داری مجرد شو سموم آه را آتش فروز این نیستان کن

3 خرامت را بود کیفیت گردیدن ساغر زمین و آسمان را از شراب جلوه مستان کن

4 اگر از بهر ما نبود، برای خود، خودآرا شو!‏ ز عکست عالم آیینه را رشک گلستان کن

5 ز خوان نعمت دیدار اگر محروم شد جویا دلش را از خیال حسن پرشور نمکدان کن