همه را شادی و مارا از حکیم نزاری قهستانی غزل 722

1 همه را شادی و مارا غم جانانه خویش همه با همدم و ما با دل دیوانه خویش

2 مبتلای غم و محنت زده هجرانیم آشنا ناشده با دلبر بیگانه خویش

3 بر سر آتش و آبیم ز چشم و دل خود چند سوزیم در این تنگ قفس خانه خویش

4 هر دم این سوخته پروانه ما یعنی دل جان به کف بر نهد از همت مردانه ی خویش

5 راست چون جغد گرفتم به خرابی مسکن نه که چون گنج نهانیم به ویرانه خویش

6 گر زمانی ز پس پرده برون آید دوست پیش آن شمع بسوزیم ز پروانه خویش

7 مرد اگر معتکف خاک در دوست بود به که بر مسند تعظیم به کاشانه خویش

8 سال ها شد که به دریای عدم غواصیم تا وجودی به کف آریم ز دردانه خویش

9 هان نزاری مطلب صاف ز خم خانه دهر چونکه در دُرد زدیم اول پیمانه ی خویش