مجنون نفسی بزد که لیلی لیلی از ملک خاتون رباعی 337

1 قد تو سر کشد از جمله سرو بستان‌ها رخ تو طعنه زند بر گل گلستان‌ها

2 کشید سر ز من خسته‌دل چو سرو روان ببرد دل ز برم آن صنم به دستان‌ها

1 ناگهان از در درآمد آن بت سرمست ما یک نظر بر ما فکند و دل ببرد از دست ما

2 گفتم از چنگش برون آرم دل گمگشته را لیک شست زلف آن دلخواه شد پابست ما

1 تا تو بر رخ داده ای از زلف تاب آتشی افکنده ای در شیخ و شاب

2 زان همی سوزد جگر در سینه ام خون ز چشمم می رود بر جای آب