مجوی چشمه حیوان بجان از آشفتهٔ شیرازی غزل 170

1 مجوی چشمه حیوان بجان طلب لب دوست نه خضر زنده آب بقاست زنده اوست

2 زشب که بس بسرم کوفت نوبتی فراق دهل صفت نبود هیچ مغزم اندر پوست

3 مرا که سینه بود وقف غمزه ترکان چه غم که ترک نگاه تو مست و عربده جوست

4 چنان گذشت زسر موج لجه عشقم که بحر قلزم و عمان به پیش چشمم جوست

5 مرا که نغمه مطرب بگوش و هوش نشست چه جای موعظه واعظان بیهده گوست

6 چگونه سر بسر چون منی فرود آری تو را که در خم چوگان سپهر همچون گوست

7 اگر تو زهر فرستی بکام ما حلواست که هر چه دوست فرستد بجای دوست نکوست

8 غرور حسن تو زان زلف و رخ عجب نبود غرور فضل گل باغبان برنگ و ببوست

9 صلاح و رندی با یکدگر نمیسازد حدیث عقل بر عشق کار سنگ و سبوست

10 نهم بگردن غم پالهنگ آشفته گرم قلاده بگردن نهد سگ در دوست

11 گزیده شیر خداوند ذوالجلال علی که گرد دامن او این جهان تو بر توست