1 ای مهین آصفی که عالم را آستان تو ملجاء است و پناه

2 وی گزین سروری که بر کرمت راستان دو عالمند گواه

3 وزرای دگر که داشته‌اند عزت و شان خود به جود نگاه

4 چون ازیشان چو شاعران دگر همت من نبوده احسان خواه

5 جو و کاهی برای استر من می‌فرستاده‌اند بی‌اکراه

6 تو که از لطف خالق رازق بر همه فایقی به حشمت و جاه

7 یا چو حکام سابق از احسان بفرست از برای او جو و کاه

8 یا برای ملازمان دگر بستان از من این بلای سیاه

9 ورنه مانند برق خرمن‌سوز سر به صحراش میدهم ناگاه

10 کز تف شعله‌های آتش جوع نگذراد درین حدود گیاه