1 مده فریب مراین عقل خاص طبعت را به طبع شعرپرست و به شعر عام فریب

2 ز فخر شعر نی جاه تو رسد به فراز ز ننگ شعر سر قدر من رود به نشیب

3 اگر تو شعر بگوئی نماندت آزرم من ار به شعر گرایم رساندم آسیب

4 نه ذوق یابد ازو لذت و نه تن قوت اگر چه سازد زرگر ز زر و عنبر سیب

5 به استقامت احوال با زمانه بکوش چو دور گشت باذنب تو نیز رو بازیب