خوش آنکه در همه روی زمین از هلالی جغتایی غزل 317

1 خوش آنکه در همه روی زمین تو باشی و من! بجز من و تو نباشد، همین تو باشی و من

2 بهار میرسد، آیا بود که در چمنی نشسته پای گل و یاسمین تو باشی و من؟

3 شدی بباغ، که آنجا خوشست مجلس می بلی خوشست، اگر همنشین تو باشی و من

4 مخوان بجلوه گه ناز خود رقیبان را همین بسست که، ای نازنین، تو باشی و من

5 خوشست هم سفری با تو، خاصه آن وقتی که گر بروم روم، یا بچین، تو باشی و من

6 بهار آمد و کشت این هوس ز شوق مرا که: بر کنار گل و یاسمین تو باشی و من

7 مگو که: عمر هلالی گذشت با دگران ازین چه باک، اگر بعد ازین تو باشی و من؟