خوش آنکه خسته دلان می ز از سلیم تهرانی غزل 447

1 خوش آنکه خسته دلان می ز جام ژرف کشند چو نقطه از دهن تنگ یار، حرف کشند

2 نمی کشند خجالت ز دوستان هرگز چو تنگ حوصلگان می به قدر ظرف کشند

3 به طاق دار کمانی که مانده از منصور کشند خسته دلان تو و شگرف کشند

4 خیال حسن سیاهان هند در ایران چو سرمه ای ست که در چشم، روز برف کشند

5 چو گل ز شبنم می آن کسان که مست شوند شراب عشق ترا با کدام ظرف کشند؟

6 مجوی صرفه ز آزادگان عشق، سلیم که بار ننگ درم از برای صرف کشند