خوش آنکه باده ی ناب است از سلیم تهرانی غزل 701

1 خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش سبوی باده به جای سر است بر دوشش

2 ز گل مپرس که بلبل چه گفتگو دارد چه ذوق از سخن آن را که نشنود گوشش

3 چو آب هرچه ببیند کسی درین گلشن برون چو رفت، همه می شود فراموشش

4 اسیر عشق ترا دایم از فناطلبی شود کفن چو علم پاره بر سر دوشش

5 ز خنده آب حیات لبش به موج آمد حدیث تشنه لبان باد زد چو بر گوشش

6 جهان به هرکه زبانی چو شمع داد سلیم در انجمن نتوانند دید خاموشش