1 خوش آن عاشق که خون از دیدهٔ نمناک او ریزد چو لاله داغ دل از سینهٔ صد چاک او ریزد

2 به زاهد جام می را چون توان دادن، ستم باشد که بعد از مرگ هم کس جرعه ای بر خاک او ریزد

3 من آن صحرای آتش خیز را مانم که از خشکی شرر چون شبنم از جنبیدن خاشاک او ریزد

4 بیا زاهد که در ساغر شرابی هست مستان را که کوثر آب نتواند به دست تاک او ریزد

5 به دعوی با جهان گر عشق برخیزد، چه دشوار است؟ که طرح تازه ای نیکوتر از افلاک او ریزد

6 دل عاشق نصیبی دارد از ناخن که چون میرد همه کس ناخن خود چیند و بر خاک او ریزد

7 بهار است و سلیم از بی کسان این گلستان است مگر گاهی صبا مشت گلی بر خاک او ریزد