دوست آن دارد و آن است که جان از همام تبریزی غزل 62

1 دوست آن دارد و آن است که جان می‌بخشد مهربانی به دل اهل دلان می‌بخشد

2 عقل و جان هر که کند پیشکش دلبر خویش گوهر و لعل به دریا و به کان می‌بخشد

3 صفت روی دلارام کنم کاو دارد آن ملاحت که حلاوت به زبان می‌بخشد

4 آتش عشق توام داد حیاتی به از آنک آب الوند به خاک همدان می‌بخشد

5 چشم و ابروی تو را گو که به نخجیر مرو صید خود روح بدان تیر و کمان می‌بخشد