کو عشق که عُجب خودپرستی از قدسی مشهدی رباعی 216

1 مرا چو لاله ز بخت سیه رهایی نیست شب مرا به دم صبح آشنایی نیست

2 چو نقش زلف تو بندم چرا نریزم اشک که می‌رسد شب و در خانه روشنایی نیست

1 منم که نور خرد در چراغ من غلط است بجز هوای جنون در دماغ من غلط است

2 سرود مرغ من الماس بر جگر پاشد ترانه‌سنجی بلبل به زاغ من غلط است

1 کنعانی ما را غم یعقوب نباشد تا چند کند صبر، دل ایوب نباشد

2 نرگس که سر افکنده به پیش، آفت دلهاست کی دل برد آن دیده که محجوب نباشد