عاشقان را نه گل و باغ و از هلالی جغتایی غزل 211

1 عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض همه سهلست، همین صحبت یارست غرض

2 غرض آنست که: فارغ شوم از کار جهان ور نه از گوشه میخانه چه کارست غرض؟

3 جان من، بی جهت این تندی و بدخویی چیست؟ گر نه آزار دل عاشق زارست غرض

4 آفت دیده مردم ز غبارست ولی دیده را از سر کوی تو غبارست غرض

5 هوس دیدن گل نیست، هلالی، ما را زین چمن جلوه آن لاله عذارست غرض