عشق کو تا مژه در خون جگر از سلیم تهرانی غزل 764

1 عشق کو تا مژه در خون جگر غوطه دهم دل خود را کشم از خون و دگر غوطه دهم

2 سخن من به مذاق تو بود تلخ اگر چون لبت هر سخنی را به شکر غوطه دهم

3 تشنه را گر به بساط سخنم راه افتد دست او گیرم و در آب گهر غوطه دهم

4 رنگ تأثیر به خود هیچ نگیرد، افسوس ناله را چند به خوناب جگر غوطه دهم؟

5 ای خوش آن دم که چو پروانه سلیم از سر ذوق در دل شعله زنم بالی و پر غوطه دهم