کو عشق که در غمزدگی نام از عرفی شیرازی غزل 480

1 منم که طاعت بت لازم سرشت من است اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است

2 اگر چه حسن عمل نیست اجر آن هم نیست که چشم اهل مروت به زشت من است

1 هزار حسن عبادت نه زشتی عمل است متاع من دل مجذوب و مستی ازل است

2 یکی است نقد حکیمان و حسن نادانان هر آن چه در کتب حکمت است در مثل است

1 مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است برهنگی مطلب که آن لباس رعنایی است

2 زبان ببند و نظر باز کن که منع کلیم کنایت از ادب آموزی تقاضایی است