عشق بگسست چنان سلسله از فروغی بسطامی غزل 346

1 عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم که سر زلف زره ساز تو شد زنجیرم

2 خنده زد لعل تو بر گریهٔ شورانگیزم طعنه زد جزع تو بر نالهٔ بی‌تاثیرم

3 روزگاری است که پیوسته بدان ابرویم دیرگاهی است که سر داده بدین شمشیرم

4 عشق برخاست که من آتش عالم سوزم حسن بنشست که من فتنهٔ عالم گیرم

5 یک سر موی من از دوست نبینی خالی هر کجا خامهٔ نقاش کشد تصویرم

6 دست من دامن ساقی زدم از بخت جوان تا نگویند که در باده‌کشی بی‌پیرم

7 خم زنار من آن زلف چلیپا نشود تا که هفتاد و دو ملت نکند تکفیرم

8 به خرابی خوشم امروز که فردا ز کرم همت پیر خرابات کند تعمیرم

9 آه اگر خواجهٔ من بنده‌نوازی نکند که ز سر تابه قدم صاحب صد تقصیرم

10 بخت برگشته به امداد من از جا برخاست که ز مژگان تو آمادهٔ چندین تیرم

11 آهوی چشم کمان دار تو نخجیرم ساخت من که شیران جهانند کمین نخجیرم

12 گر فروغی ز دهان قند ببارم نه عجب که به یاد شکرش طوطی خوش تقریرم