عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن از اوحدالدین رباعی 134

1 ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم در دام بلا فتاده ای می بینم

2 از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم

1 من خاک تو در چشم خرد می آرم عذرت نه یکی نه ده که صد می آرم

2 سر خواسته ای به دست کس نتوان داد می آیم و بر گردن خود می آرم

1 هر کاو زحقیقت وجود آگاه است با او سخن دراز بس کوتاه است

2 در عالم امر شرع شاهنشاه است وین جمله برون زپردهٔ این راه است