عشق کو تا در بیابان جنون از عرفی شیرازی غزل 12

1 عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا تشنه سازد، بر لب دریای خون آرد مرا

2 در می طامات خوش لایعلقم، مطرب کجاست تا به هوش از نغمه های ارغنون آرد مرا

3 در بهشتم کن خدایا تا نمانم شرمسار تا که از شرم گنه دوزخ برون آرد مرا

4 می رود اندیشه ام در کعبه از دیر مغان می برد باری نمی دانم که چون آرد مرا

5 گر بنالم عرفی از عقل و خرد معذور دار من به این وادی نه خود آیم، جنون آرد مرا