عشق آمد و از مژدهٔ غم شادم از عرفی شیرازی رباعی 97

1 ما تشنه لب و چشمه ی حیوان نفس ماست درویش جهانیم و هما در قفس ماست

2 آن زهر پرستی که بود در شکرستان بیگانه ز خاییدن شکر مگس ماست

1 صد قول به یک زمزمه طی می کنم امشب مستی نه به اندازه ی می می کنم امشب

2 مجنون ترا قبله اجابت ز دعا بود هنگام دعا روی به حی می کنم امشب

1 گرد محنت به طوف منزل ماست زهر غم تشنه ی لب ماست

2 برق آتش فروز جوهز کل دود اندیشه های باطل ماست