1 خداوندا ترا گفتم که این شش طاق پیروزه که خوانندش سپهر نیلی و گردون مینایی

2 نیرزد آنکه تو با او لب زیرین کنی بالا که او را نیست کاری در جهان جز زیر و بالایی

3 بدو دندان نمایی باز بهتر زان بود صدره که با او در سخن روزی زبان خود بیالایی

4 تو چون نشنیدی این معنی کرم را کار فرمودی که در طبع تو بنهادست حق شوخی و رعنایی

5 کنون رنجوری از دندان و من در لب همی گویم که از دندان شوی رنجه چو دندان باز ننمایی