بگاه جلوه از آن تافت روی از عرفی شیرازی مثنوی 32

1 بگاه جلوه از آن تافت روی زیبا را که جان ز شرم نماند درآستین مارا

2 نظر بحال دل آن پر غرور نگشاید که سیر دیده نه بیند متاع یغما را

3 امید مغفرتت بس مرا که هم امروز که می کشند غمت انتقام فردا را

4 باین جمال چو آئی برون به معجز عشق زکام خلق برم لذت تماشا را

5 لبت بخنده مرا می کشد چه بدبختم که داده خوی اجل بخت من مسیحا را

6 چو یوسفم گذرد در بهشت بر صف حور نشان دهم بتو هر گام صد زلیخا را

7 اگر اجازت عرفی اشاره فرماید تهی کنم زگهر گنج رمز ایما را