بنگر رخ به آتش می تاب داده از جویای تبریزی غزل 46

1 بنگر رخ به آتش می تاب داده را حسن صفا به گوهر سیراب داده را

2 هردم ز آسمان زبون کش رسد شکست همچون حباب خانه به سیلاب داده را

3 در سینه ام ز شوخی مژگان شکسته ای صد دشنه ای به زهر ستم آب داده را

4 ماند ز نازها که به ابرو کند مدام چشم تو مست پشت به محراب داده را

5 جویا به طرز آن غزل بینش است این ‏«ماند دلم سفینه به گرداب داده را»‏