شب دراز که مانند زلف یار از همام تبریزی غزل 36

1 شب دراز که مانند زلف یار من است چو زلف یار به دست است، کار کار من است

2 ز روزگار همین یک دم است حاصل من که کارساز دلم یارِ سازگار من است

3 نخواهم آخرِ این شب ولی چه شاید کرد که کارها همه بیرون ز اختیار من است

4 چو صبح پرده‌دری می‌کند شکایت‌ها همی‌کنم بر آن کس که غمگسار من است

5 میان فصل زمستان تو چون بهار منی میان خانه گلستان و لاله‌زار من است

6 به هیچ رنگ ز دستش نمی‌توانم داد ضرورت است که نقش خوشش به کار من است