ای بس که دل تو بیم از عطار نیشابوری مختارنامه 25

1 مگر می‌رفت آن دیوانه دل شاد فتادش چشم بر بقال استاد

2 بدو گفتا که ای مرد نکو نام شکرداری سپید و مغز بادام

1 زلفِ تو سرِ درازدستی دارد چشمِ تو همه میل به مستی دارد

2 امّا دهنت که ذرّهای را ماند یک ذرّه نه نیستی نه هستی دارد

1 تشنه بکشد مرا و آبم ندهد مخمور خودم کند شرابم ندهد

2 چندانکه بگویمش یکی ننیوشد چندانکه بخوانمش جوابم ندهد

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند