بیار باد صبا شمه ای از عمادالدین نسیمی غزل 47

1 بیار باد صبا شمه ای ز طره دوست که آفتاب جهانتاب زیر سایه اوست

2 کجایی ای صنم چین! که اشک دیده من به جست و جوی وصالت همیشه در تک و پوست

3 به بوی زلف تو جان می دهد نسیم صبا که همچو سنبل زلفت نسیم غالیه بوست

4 کمند زلف تو بر چهره تو، پنداری فتاده سنبل سیراب بر گل خود روست

5 خدنگ غمزه خوبان کجا خطا گردد کشیده تا به بناگوش آن کمان ابروست

6 صبوری از رخ دلدار اختیاری نیست ضرورت است ضرورت صبوری از رخ دوست

7 خیال سرو قدت بر کنار دیده من به سان قامت شمشاد بر کناره جوست

8 دلم به حلقه آن زلف می کشد به جهان ببین ببین دل دیوانه را که سلسله جوست

9 به قول مدعی از دوست رو نگرداند کسی که همچو نسیمیش عشق عادت و خوست