در باغ رخت گر به از اوحدالدین کرمانی رباعی 176

1 در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید

2 در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

2 در هر دو جهان کجا توان بود این قهر کان آب حیات را بکشتند به زهر

1 ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید کالبتّه به چشم جسم جان نتوان دید

2 از تو بگذر که تو زتو چندان است کز غایت تو ز تو جهان نتوان دید