بیا تا آفتاب می به ماه از آشفتهٔ شیرازی غزل 843

1 بیا تا آفتاب می به ماه ساغر اندازیم ز اخترهای رخشان طرح چرخ دیگر اندازیم

2 بتان سوزند چون مجمر ز روی آتشین امشب ز خال و زلف عود و عنبری در مجمر اندازیم

3 بده می مطرب ساقی به آهنگ هوالباقی که خونی در دل تسنیم و حوض کوثر اندازیم

4 قضا چندانکه بستیزد بلا چندانکه برخیزد یکی را پای بربندیم و آن را سر براندازیم

5 به وجد آییم صوفی‌وار دست‌افشان و پاکوبان که غلمان را به رقص آریم و حور از منظر اندازیم

6 تو شاه عرصه حسنی بتاب از زلف چوگانی که از شوق و شعف چون گوی در پایت سر اندازیم

7 هجوم آریم ما و مطرب و ساقی و میخواران درآویزیم با گردون و با اختر دراندازیم

8 اگر خنجر کشد مریخ ور رامح زند نیزه به یرغو دادخواهی بر امیر داور اندازیم

9 امیر مشرق و مغرب خدیو مکه و یثرب که ما بار گنه پیشش به روز محشر اندازیم

10 شها آشفته‌ات را خم شد از بار گنه قامت بکن رحمی که تا خود را به کوی تو در اندازیم