بگریست ابر نیسان والوَرد از ابن حسام خوسفی غزل 122

1 بگریست ابر نیسان والوَرد قَد تبَسَّم خامش چنین چرایی؟والطَّیر قَد ترنَّم

2 کردند خانه رنگین عینای مِن دمُوعی از بس که اشک خونین قَد فاضَ مِنهُما دم

3 دل کی رسد به جانان والحُزن لیسَ فیهِ دعوی کنی محبَّت والقلب غَیر مُغتَم

4 ای باد عنبرین بوی یا مرحبا مَجِیک جانم ترا فدا باد جِئتَ خَیر مَقدم

5 دل خست غمزه ی او لابدَّ من شفاءٍ مرهم طلب ز لعلش ای والشِّفاهُ مَرهم

6 صد چشمه آب در چشم والنَّار فی فؤادی من غرق آتش و آب یا ویلَنا ترحَّم

7 بیمار درد عشقم هیهات لَم تَعُدنی باری چو مرده باشم زرنی ولا تَلَوَّم

8 راه صفا نپویی هذا طریق جَورٍ مهر و وفا نجویی انَّی اخاف تَندم

9 ابن حسام دارد فی العیَنِ عین جارٍ ای نور چشم فانظُر الیهِ وارحَم