بیا بیا صنما بیش از حکیم نزاری قهستانی غزل 874

1 بیا بیا صنما بیش از این مرنجانم دمی به لطف دلم ده که بس پریشانم

2 چو بلبل از غم عشق تو تا به کی نالم به دیده چند کشم خارت ای گلستانم

3 دو زلف شست تو بر هم شکست پیوندم دو چشم مست تو پیدا بکرد پنهانم

4 غنیمت است به پیش لب تو جان دادن که تا مگر به حدیثی ز لب دهی جانم

5 شبی که دست حمایل کنم به گردن تو چو آفتاب درخشد مه از گریبانم

6 چو سودِ حاصل عمرم تویی که را طلبم چو اصلِ راحتِ رنجم تویی که را خوانم

7 شکسته ام ز تو باری ولی بحمدالله اگر شکسته وجودم درست پیمانم

8 گرم تمامت عالم به سر بگردانی ز پیش حکم تو یک ذرّه سر نگردانم

9 به عزت از بنشانی کمینه مسکینم به خدمت ار بپذیری مطیع فرمانم

10 همان نزاریِ مسکین ِ مُستمندِ تو ام نه خود که تا ز تو دورم هزار چندانم