مگذار که کار دل قراری گیرد از مجد همگر رباعی 339

1 تا لعل تو از تنگ شکر بار نگیرد دل از غم آن لعل شکر بار نگیرد

2 در جام لبان چاشنی از قند فکندی تا لعل لبت تلخی گفتار نگیرد

1 بهشتی شد دگر عالم چو روی حور عین خرم شده ست از باد عیسی دم چمن زائیده چون مریم

2 ز نوروز مبارک پی هزیمت شد سپاه دی خوشا آواز نای ونی به زیر گلبن و طارم

1 حس جهانگیر تو مملکت جان گرفت کفر سر زلف تو عالم ایمان گرفت

2 دل چو نسیم تو یافت جامه به صد جادرید دیده چو روی تودید ترک دل و جان گرفت