بگذار که خویش را به زاری بکشم از بسطامی رباعی 14

1 تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را گفتم به هر وجودی کیفیت عدم را

2 محمود بوسه می‌زد پای ایاز و می‌گفت بنگر چه می‌کند عشق سلطان محتشم را

1 اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها آخرم سوختی از حسرت ناکامی‌ها

2 تو و نوشیدن پیمانه و خشنودی دل من وخاک در می‌خانه و بدنامی‌ها

1 چنان بر صید مرغ دل فکند آن زلف پرچین را که شاهی افکند بر صعوهٔ بیچاره شاهین را

2 گهی زلفش پریشان می‌کند یک دشت سنبل را گهی رخسارش آتش می‌زند یک باغ نسرین را