بیار باده به من از حکیم نزاری قهستانی غزل 806

1 بیار باده به من ده که توبه بشکستم اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم

2 ز بامِ گنبد نه تشت آسمانِ غرور فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم

3 کلاهِ تقیه و دستارِ زاهدی از سر فرو نهادم و زنّار بر میان بستم

4 شراب و شاهد و آوازِ چنگ و من راغب صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم

5 گوشِ من برسد ترجمانِ باد صبا نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم

6 حسود اگر چه خراباتی ام نام نهاد ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم

7 ز توبه توبه کنم چون درین روش که منم به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم

8 اگر تمامتِ خلقِ جهان ز من ببرند چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم

9 غمِ بروتِ نزاری نمی خورم نه مگر که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم