بی پا و سران دشت از ابوسعید ابوالخیر رباعی 675

1 آنروز که آتش محبت افروخت عاشق روش سوز ز معشوق آموخت

2 از جانب دوست سرزد این سوز و گداز تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت

1 عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست با این همه کبر و ناز کاندر سر اوست

2 شیرین دهنی و شهد در شکر اوست فرمانده روزگار فرمانبر اوست

1 دنیا به مثل چو کوزهٔ زرین است گه آب در او تلخ و گهی شیرین است

2 تو غره مشو که عمر من چندین است کاین اسب عمل مدام زیر زین است

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما