ترک همره رهنمای کوی ماه از جویای تبریزی غزل 482

1 ترک همره رهنمای کوی ماه من بود چشم پوشیدن ز مردم شمع راه من بود

2 من که چشم عیب بینی را نمی پوشم زخلق سر زند از هر که تقصیری گناه من بود

3 چون شمیم غنچه از خوناب دل جوشیده ام سرو رنگین جلوه ای گر هست آه من بود

4 گر به ظاهر زان گل رو چشم می پوشم ولی هر بن مژگان کمینگاه نگاه من بود

5 من چرا لرزم به خویش از آفتاب روز حشر سایهٔ آل عبا جویا پناه من بود