مرا چون خاک راهت خوار از جهان ملک خاتون غزل 740

1 مرا چون خاک راهت خوار مگذار تویی یارم مرا بی یار مگذار

2 اگر یاری تو با من کار ما را به کام خاطر اغیار مگذار

3 دلم دزدید زلف دلفریبت نگهدارش بدان طرّار مگذار

4 اگر زلفت به روی تو برآشفت ز لعلش کن دوا بیمار مگذار

5 چه سرمستست چشم دلفریبت دلم دردست آن خونخوار مگذار

6 دلم مجروح شد از جور ایام دل ما را چنین افگار مگذار

7 دو زلف دلفریبت را ز خوبی به روی خویشتن بسیار مگذار

8 عزیزی دیده ام ای دیده ی من ز لطفت این چنینم خوار مگذار

9 گل وصل تو ای سلطان خوبان ازین پس تو به دست خار مگذار